"Και τι θα πιείτε? Εχουμε ανοίξει ενα λευκό."
Βαλτε λευκό, ευχαριστώ.
Αρπάζω ενα μπλίνις γιατι διαβάζω γκουρμετ στην τουαλέτα, με σολομό και ενα άσπρο κάτι, με χαρτοπετσέτα, για να ελαχιστοποιήσω τις πιθανότητες να μου πέσει στο χαλί, λαδια φεισινγκ νταουν.
Τα καταφέρνω και μπουκώνω το στόμα μου, για να μη κάνω ψίχουλα, ενω καταπνίγω ενα νευρικό γέλιο και μου φεύγει λίγο πορτοκαλίς σολομός στο χείλος.
Τον μαζεύω.
Ντι γκανζ ρφλμμ γκυβελ?
"Συγνωμη?"
Καταπίνω.
Τι κάνεις ρε Κυβέλλη, πως εισ...
"Καλα καλα, μια χαρα, Εσυ?"
Η απάντηση της κυβέλλης έρχεται με ταχυτητα, χαρωπή διάθεση, ενεργητικότητα τρένου, αλλα ξέχασε την ειλικρίνεια πίσω στις αποβάθρες. Δε βαριέσαι.
Ωραίο σπίτι έχετε κυρία Αγγελική. Δεν είναι κακό.
Η κυρία αγγελική πήρε το δίπλωμα της ως συμφοιτήτριά μου, συνεχίζω να τις μιλάω στον πληθυντικό απο νεύρωση που δε μπορώ να εξηγήσω. Τουλάχιστον στην αρχή, μετα ξεθαρεύω. Και τα κάνω σκατά.
Κοιτάω στην κουζίνα ενα τραπέζι ολόκληρο καλυμένο με φαί. Διάφορο και πολύ φαί, και σκέφτομαι οτι δεν έχουμε αρχίσει καλά. Γυρνάω στο σαλόνι.
Πίσω στο λευκό, εν αντιθέση με τους εσιντισι, άνθρωποι μιλάνε. Λένε πράγματα ρε παιδί μου, και απλώς δε μπορείς να εστιάσεις πουθενά, ακολουθείς τρείς διακεκομμένες συζητήσεις ταυτόχρονα, δεν καταλαβαίνεις τίποτα και κανέναν, στο τέλος δε σε νοιάζει τίποτα και κανενας απο αυτο το αλαλούμ, αρπάζεις το ποτήρι σου με το λευκό, το πετάς στον απέναντι τοίχο με μια κραυγή μικρομεσαίου μπαμπουίνου, κρεμιέσαι απο το φωτιστικό, και φεύγεις μέσα στη νύχτα σαν ενας μύωψ και μισότρελος φουκουσίμα, τι έγινε τελικά με εκείνο το εργοστάσιο, θα αρχίσουν να βγάζουν οι γιαπωνέζοι πλοκάμια και στην πραγματική ζωή τώρα, και μήπως είμαστε όλοι σπίθες μέσα σε αέναα παλόμενες χορδές που ενώνουν γιγάντιες θαλάσσιες χελώνες και εκείνο το βιβλίο του τέρυ πράτσετ του οποίου κλέβω ιδέες σε ποιόν το άφησα τελικά και
Όμορφα παπούτσια. Μπράβο κυβέλλη.
Επανέρχομαι στην πραγματικότητα με την εικόνα τον ποδιών της κυβέλλης απο το γόνατο και κάτω.
Ίσως απο σεμνότητα, οταν ήμουν μικρός, κοιτούσα τα κοριτσάκια στα πόδια, ίσως λέω και μαλακίες και είμαι απλώς ποδόφιλος, χωρίς αιτιολογία, και πάρω επιδότηση απο την κυβέρνηση, μαμά βρήκα δουλειά και τέτοια, σπίτι και αυτά.
Αλλά μετά απο έντονη παρατήρηση σε φυσικό περιβάλλον, έχω καταλήξει οτι απο τα παπούτσια που φοράει μια γυναίκα βγάζω συμπεράσματα. Τα περισσότερα λάθος, αλλα βγάζω. Ας πούμε το κατα πόσο θα βγάλει ψυχασθένεια στην πορεία μιας σχέσης, δηλαδή το κατα πόσο ενδιαφέρουσα είναι, γιατι αν υπάρχει έλλειψη ψυχασθένειας, βαριέσαι, και ας γρινιάζεις για το αντίθετο.
Αν και κατα πόσο έχει δυναμικό για φανταστικά σενάρια στο μυαλό σου ώρες που βαριέσαι.
Έχει μανιουαλ και φιλοσοφι το πράμα, δεν σπάμε κριτσίνια εδω.
Ήταν ωραία τέλως πάντων. Μικρά στρογγυλά, γοβάκι και τέτοια ντισνεϊκά. Η κυβέλλη ηταν μια απο τις κοπέλες της σχολής μου που πέφτουν σε μια απο τις τρείς κατηγορίες των κοπελών της σχολής μου, ανα διαθεσιμότητα? οχι? ίσως? πόσο μπερδεμένα ολα είναι? δεν έχω ιδέα? ανα κάτι.
Η κυβέλλη ήταν απο τις κοπέλες που είναι πολύ καλές φορ δειρ οουν γκουντ, σαν ηρωίδες φιλμ νουάρ, που έχουν ενα γκόμενο απο την κατοχή και εχουν ξεμείνει, είτε γιατι νιώθουν ασφαλεια, είτε γιατι το θέλουν, ποιος μπορέι να πεί. Αλλα, λες και ενα γαμώτο απο μέσα.
Η δεύτερη κατηγορία είναι κοπέλες που τα έχουν ακομα πιο μπερδεμένα, και τα τελευταία χρόνια κάνουν κάτι καταστροφικές σχέσεις και αρχίζουν να μαζεύουν σκουπίδια, με αποτέλεσμα στο μέλλον να συμπεριφέρονται σαν άστεγες που ταίζουν γατιά. Παντως έιναι γενικά σε μια περίεργη φάση της ζωής τους, όπως έχουν πεί επανειλλημενα.
Η τρίτη κατηγορία είναι απλώς κοπέλες αδιάφορες για αδιάφορους λόγους, σαν την ελβετία χωρίς τράπεζες, τυριά, ρολόγια και σοκολάτες. Η μπορεί να μην είναι καθόλου, και εσυ απλώς να μην μπορείς να δείς τα ενδιαφέροντα στοιχεία. Η απλώς είναι τρελές και υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ακόμα και στην καθημερινή επικοινωνία. Χου νοουζ.
Παίρνω μια διάφορα, και βάζω και κανελόνια με κρέπες, γιατι τα κάνει και η μανα μου με κρέπες. Γιατι κρέπες, θρησκεία.
Κρατάω πιρούνι, γιατι ελα μωρέ ποιός θέλει μαχαιρι, αδιαφορώ για την πρόσκληση της άδειας και άνετης τραπεζαρίας και αράζω σε πολυθρόνα στο σαλόνι, γιατι εκεί μασαμπουκώνουν και οι υπόλοιποι. Οι σαλάτες φύγαν αναίμακτα.
Το κανελόνι ήθελε μαχαίρι.
Όσο χασκογελάω με το μάτι μου να γυαλίζει απο παράνοια και μαζεύω τον κιμά που έχει τρέξει σε μία γραμμή στο σακάκι μου και έχει καταλήξει εκεί που κάνει κούρμπα επάνω στη πολυθρόνα, τον χώνω στο ήδη μισογεμάτο στόμα μου, με αποτέλεσμα να ξαναβγαίνουν δυο τρία σπόρια.
Σταματάω.
Βγάζω ένα λυγμό και ενα γέλιο ταυτόχρονα για τον αυτισμό.
Συνεχίζω να μαζεύω κιμά.
Όλα καλα, μόλις είπα ενα αστείο με ευνούχους επάνω σε ενα σχόλιο με τρία που έκανε ενας καθηγητής μου. Οχι, τίποτα. Δεν, ηταν, οχι.
Περνάμε στα γλυκά, απο τα οποία πεθαίνουν εφτά διαβητικοί ταυτοχρόνως, μόνο απο την όψη, του λεμον μους του τρομερού. Αρχικά μου πέρασε η ιδέα να φτύσω επάνω σε όλα όπως κάναμε στο δημοτικό, για να τα φάω μόνος μου, μετα πέρασε η λογική και η ηθική και τα κάνανε μπουρδέλο, κάθησα να τα μοιραστώ.
Λέω μαλακίες για ηλικίες και γηρατιά, το ποτό που κατεβάζει η καθηγήτρια φιλοσοφίας μου, γελάει, δε θα πάρω πτυχείο ποτέ, ξαναλέω για ηλικίες κάτι, ενω καταβροχθίζω μια τούρτα με φράουλες και ασπτρομαρεγκοπράματα. Σηκώνομαι να πάω το πιάτο στη κουζίνα, πετάω μια μαλακία στον καθηγητή διδακτικής γιατι τον βλεπω λίγο πεσμένο τελευταία, αυτός κάτι έχει ρε γαμώτο, τι παθαίνουν οι καθηγητές μας, ούτε ένας είναι καλά, όλοι βγάζουν προβλήματα τωρα τελευταία, μήπως φταίει η πολύ τέχνη, και εμεις έτσι θα καταντήσουμε?, α οχι, εμείς δε διαβάζουμε, σιγά μη γίνουμε έτσι, μολις έφαγα σκαμπίλι στον κώλο απο τον καθηγητή μου.
Ήμουν απροετοίμαστος.
Ξαναγυρνάω στο σαλόνι, οπου κάτι λένε για μπλόγκς και αναρτησεις και ίντερνετ, και ενθουσιάζομαι που μπορώ να μπω στη κουβέντα και να πουλήσω και γνώση και φανφάρες. Σχολιάζω πως εσας μπορεί να σας αρέσει και ο Προύστ, σε εναν καθηγητή μου που τον διδάσκει. Γελάνε, περνάει η ώρα.
Ενα σκηνικό με το φωτόσπαθο του γιού της αγγελικής σκάει απο το πουθενά και εντυπωσιάζομαι για την επιθυμία της ομάδας να ντυθεί σιθ και τζεντάι τα καρναβάλια. Μπερδεύομαι. Αντιδρώ μέτρια, μπροστά σε αυτή την ύπουλη επίθεση, το να φέρουν τα ενδιαφέροντά μου απέναντί μου και εγω να γουστάρω. Δε ξέρεις που πάνε αυτά, είναι επικινδυνα.
Ψιλοβαριέμαι. Η καθηγήτριά φιλοσοφίας μιλάει για τον χεμινγουέει και πίνει σαν και αυτόν. Σηκώνω τα φρύδια και σουφρώνω το στόμα επιβραβευτικά.
Κατερίνα αν σου δώσω 150 ευρό έρχεσαι σπίτι μου?
Το ξέρει πως κάνω πλάκα, το ξέρω και εγω, αλλα πάντα μπερδεύονται, και χαχανίζω σα μαλάκας απο μέσα μου εν αναμονή απαντήσεως.
Το συζητάμε λίγο, κάνω προσπάθειες για να σοκάρω, δε πετυχαίνουν, με έχουν μάθει καλά, μου τη βγαίνει απο τα αριστερά η κατερίνα, δε ξέρω τι να κάνω, το προσγειώνω με γέλια. Φλεγόμενο αλλα με γέλια.
Λέμε να την κάνουμε λίγο αργότερα, τι ώρα είναι, παναγία μου, τρείς.
Ε να την κάνουμε.
Συνοδεύω πέντε κοπέλες, που θέλουν να βγούν. Ο γκόμενος μιας συμφοιτήτριάς μου και απομεινάρι της καφρίλας του 70 και 80, των καλών κομματιών, και τόσο σουρεαλιστικός, κατι μου λέει στο αυτί για γκόμενες, καπετάνιους και νάυτες, μούτσους, και για το τι κοπέλες βγάζω έξω, και ξαφνικά νίωθω σα να είμαι σε ελληνικη ταινία και ιδρώνω. Γελάω.
Φεύγουμε, μετα απο συνηθισμένη διαδρομή σε κύκλους επι δεκα πέντε λεπτά μέχρι να βρεί η κατερίνα το αμάξι της. Έπρεπε να είχα φύγει με το άλλο αμάξι. Το βρίσκουμε, βγάλανε και κάτι φωτογραφίες στο δρόμο, έκανα προσποίηση για αποφυγή αλλα μου κάνανε τάκλιν και με βγάλανε μπροστά απο μια καρδιά που κάτι λέει. Νομίζω. Μπορέι και να ήτανε κάτι άλλο, εγω να κρατάω τη φάτσα μου απρόσιτη σκεφτόμουνα, σιγά μη θυμάμαι.
Στο αμάξι παίζει ροκ ειτίλα, αλλα πολυ rawk και πολύ 80τιλα. Πολύ. Έχω πιεί και μου ψιλοαρέσει αλλα δε το δείχνω.
Αυτές λένε να πάνε σε ενα στο γκάζι να χορέψουνε.
Εδω θα με αφήσετε, στριγγλιά τα λάστιχα, πόρτα κλείνει, και σκυλί γαβγίζει και τέτοια. Δεν εχει. Οταν ακούω χορό, τραβάω κόκκινη γραμμή, πατάω πόδι, γκρινιάζω, κάτι κάνω. Δε μπορώ. Αλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Με αφήνουν σπίτι μου, περιμένουν να ξεκλειδώσω, να μπώ και να ανέβω τις σκάλες και μετα ακούω το αμάξι να φεύγει και χαμογελώ. Είναι καλές κοπέλες, αλλα όχι και χορό.
Λέω να την πέσω στον καναπέ απόψε, να ακούσω και κάτι, μια χαρά. Καλά ήταν, αλλα όχι και χορός.
Βαλτε λευκό, ευχαριστώ.
Αρπάζω ενα μπλίνις γιατι διαβάζω γκουρμετ στην τουαλέτα, με σολομό και ενα άσπρο κάτι, με χαρτοπετσέτα, για να ελαχιστοποιήσω τις πιθανότητες να μου πέσει στο χαλί, λαδια φεισινγκ νταουν.
Τα καταφέρνω και μπουκώνω το στόμα μου, για να μη κάνω ψίχουλα, ενω καταπνίγω ενα νευρικό γέλιο και μου φεύγει λίγο πορτοκαλίς σολομός στο χείλος.
Τον μαζεύω.
Ντι γκανζ ρφλμμ γκυβελ?
"Συγνωμη?"
Καταπίνω.
Τι κάνεις ρε Κυβέλλη, πως εισ...
"Καλα καλα, μια χαρα, Εσυ?"
Η απάντηση της κυβέλλης έρχεται με ταχυτητα, χαρωπή διάθεση, ενεργητικότητα τρένου, αλλα ξέχασε την ειλικρίνεια πίσω στις αποβάθρες. Δε βαριέσαι.
Ωραίο σπίτι έχετε κυρία Αγγελική. Δεν είναι κακό.
Η κυρία αγγελική πήρε το δίπλωμα της ως συμφοιτήτριά μου, συνεχίζω να τις μιλάω στον πληθυντικό απο νεύρωση που δε μπορώ να εξηγήσω. Τουλάχιστον στην αρχή, μετα ξεθαρεύω. Και τα κάνω σκατά.
Κοιτάω στην κουζίνα ενα τραπέζι ολόκληρο καλυμένο με φαί. Διάφορο και πολύ φαί, και σκέφτομαι οτι δεν έχουμε αρχίσει καλά. Γυρνάω στο σαλόνι.
Πίσω στο λευκό, εν αντιθέση με τους εσιντισι, άνθρωποι μιλάνε. Λένε πράγματα ρε παιδί μου, και απλώς δε μπορείς να εστιάσεις πουθενά, ακολουθείς τρείς διακεκομμένες συζητήσεις ταυτόχρονα, δεν καταλαβαίνεις τίποτα και κανέναν, στο τέλος δε σε νοιάζει τίποτα και κανενας απο αυτο το αλαλούμ, αρπάζεις το ποτήρι σου με το λευκό, το πετάς στον απέναντι τοίχο με μια κραυγή μικρομεσαίου μπαμπουίνου, κρεμιέσαι απο το φωτιστικό, και φεύγεις μέσα στη νύχτα σαν ενας μύωψ και μισότρελος φουκουσίμα, τι έγινε τελικά με εκείνο το εργοστάσιο, θα αρχίσουν να βγάζουν οι γιαπωνέζοι πλοκάμια και στην πραγματική ζωή τώρα, και μήπως είμαστε όλοι σπίθες μέσα σε αέναα παλόμενες χορδές που ενώνουν γιγάντιες θαλάσσιες χελώνες και εκείνο το βιβλίο του τέρυ πράτσετ του οποίου κλέβω ιδέες σε ποιόν το άφησα τελικά και
Όμορφα παπούτσια. Μπράβο κυβέλλη.
Επανέρχομαι στην πραγματικότητα με την εικόνα τον ποδιών της κυβέλλης απο το γόνατο και κάτω.
Ίσως απο σεμνότητα, οταν ήμουν μικρός, κοιτούσα τα κοριτσάκια στα πόδια, ίσως λέω και μαλακίες και είμαι απλώς ποδόφιλος, χωρίς αιτιολογία, και πάρω επιδότηση απο την κυβέρνηση, μαμά βρήκα δουλειά και τέτοια, σπίτι και αυτά.
Αλλά μετά απο έντονη παρατήρηση σε φυσικό περιβάλλον, έχω καταλήξει οτι απο τα παπούτσια που φοράει μια γυναίκα βγάζω συμπεράσματα. Τα περισσότερα λάθος, αλλα βγάζω. Ας πούμε το κατα πόσο θα βγάλει ψυχασθένεια στην πορεία μιας σχέσης, δηλαδή το κατα πόσο ενδιαφέρουσα είναι, γιατι αν υπάρχει έλλειψη ψυχασθένειας, βαριέσαι, και ας γρινιάζεις για το αντίθετο.
Αν και κατα πόσο έχει δυναμικό για φανταστικά σενάρια στο μυαλό σου ώρες που βαριέσαι.
Έχει μανιουαλ και φιλοσοφι το πράμα, δεν σπάμε κριτσίνια εδω.
Ήταν ωραία τέλως πάντων. Μικρά στρογγυλά, γοβάκι και τέτοια ντισνεϊκά. Η κυβέλλη ηταν μια απο τις κοπέλες της σχολής μου που πέφτουν σε μια απο τις τρείς κατηγορίες των κοπελών της σχολής μου, ανα διαθεσιμότητα? οχι? ίσως? πόσο μπερδεμένα ολα είναι? δεν έχω ιδέα? ανα κάτι.
Η κυβέλλη ήταν απο τις κοπέλες που είναι πολύ καλές φορ δειρ οουν γκουντ, σαν ηρωίδες φιλμ νουάρ, που έχουν ενα γκόμενο απο την κατοχή και εχουν ξεμείνει, είτε γιατι νιώθουν ασφαλεια, είτε γιατι το θέλουν, ποιος μπορέι να πεί. Αλλα, λες και ενα γαμώτο απο μέσα.
Η δεύτερη κατηγορία είναι κοπέλες που τα έχουν ακομα πιο μπερδεμένα, και τα τελευταία χρόνια κάνουν κάτι καταστροφικές σχέσεις και αρχίζουν να μαζεύουν σκουπίδια, με αποτέλεσμα στο μέλλον να συμπεριφέρονται σαν άστεγες που ταίζουν γατιά. Παντως έιναι γενικά σε μια περίεργη φάση της ζωής τους, όπως έχουν πεί επανειλλημενα.
Η τρίτη κατηγορία είναι απλώς κοπέλες αδιάφορες για αδιάφορους λόγους, σαν την ελβετία χωρίς τράπεζες, τυριά, ρολόγια και σοκολάτες. Η μπορεί να μην είναι καθόλου, και εσυ απλώς να μην μπορείς να δείς τα ενδιαφέροντα στοιχεία. Η απλώς είναι τρελές και υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ακόμα και στην καθημερινή επικοινωνία. Χου νοουζ.
Παίρνω μια διάφορα, και βάζω και κανελόνια με κρέπες, γιατι τα κάνει και η μανα μου με κρέπες. Γιατι κρέπες, θρησκεία.
Κρατάω πιρούνι, γιατι ελα μωρέ ποιός θέλει μαχαιρι, αδιαφορώ για την πρόσκληση της άδειας και άνετης τραπεζαρίας και αράζω σε πολυθρόνα στο σαλόνι, γιατι εκεί μασαμπουκώνουν και οι υπόλοιποι. Οι σαλάτες φύγαν αναίμακτα.
Το κανελόνι ήθελε μαχαίρι.
Όσο χασκογελάω με το μάτι μου να γυαλίζει απο παράνοια και μαζεύω τον κιμά που έχει τρέξει σε μία γραμμή στο σακάκι μου και έχει καταλήξει εκεί που κάνει κούρμπα επάνω στη πολυθρόνα, τον χώνω στο ήδη μισογεμάτο στόμα μου, με αποτέλεσμα να ξαναβγαίνουν δυο τρία σπόρια.
Σταματάω.
Βγάζω ένα λυγμό και ενα γέλιο ταυτόχρονα για τον αυτισμό.
Συνεχίζω να μαζεύω κιμά.
Όλα καλα, μόλις είπα ενα αστείο με ευνούχους επάνω σε ενα σχόλιο με τρία που έκανε ενας καθηγητής μου. Οχι, τίποτα. Δεν, ηταν, οχι.
Περνάμε στα γλυκά, απο τα οποία πεθαίνουν εφτά διαβητικοί ταυτοχρόνως, μόνο απο την όψη, του λεμον μους του τρομερού. Αρχικά μου πέρασε η ιδέα να φτύσω επάνω σε όλα όπως κάναμε στο δημοτικό, για να τα φάω μόνος μου, μετα πέρασε η λογική και η ηθική και τα κάνανε μπουρδέλο, κάθησα να τα μοιραστώ.
Λέω μαλακίες για ηλικίες και γηρατιά, το ποτό που κατεβάζει η καθηγήτρια φιλοσοφίας μου, γελάει, δε θα πάρω πτυχείο ποτέ, ξαναλέω για ηλικίες κάτι, ενω καταβροχθίζω μια τούρτα με φράουλες και ασπτρομαρεγκοπράματα. Σηκώνομαι να πάω το πιάτο στη κουζίνα, πετάω μια μαλακία στον καθηγητή διδακτικής γιατι τον βλεπω λίγο πεσμένο τελευταία, αυτός κάτι έχει ρε γαμώτο, τι παθαίνουν οι καθηγητές μας, ούτε ένας είναι καλά, όλοι βγάζουν προβλήματα τωρα τελευταία, μήπως φταίει η πολύ τέχνη, και εμεις έτσι θα καταντήσουμε?, α οχι, εμείς δε διαβάζουμε, σιγά μη γίνουμε έτσι, μολις έφαγα σκαμπίλι στον κώλο απο τον καθηγητή μου.
Ήμουν απροετοίμαστος.
Ξαναγυρνάω στο σαλόνι, οπου κάτι λένε για μπλόγκς και αναρτησεις και ίντερνετ, και ενθουσιάζομαι που μπορώ να μπω στη κουβέντα και να πουλήσω και γνώση και φανφάρες. Σχολιάζω πως εσας μπορεί να σας αρέσει και ο Προύστ, σε εναν καθηγητή μου που τον διδάσκει. Γελάνε, περνάει η ώρα.
Ενα σκηνικό με το φωτόσπαθο του γιού της αγγελικής σκάει απο το πουθενά και εντυπωσιάζομαι για την επιθυμία της ομάδας να ντυθεί σιθ και τζεντάι τα καρναβάλια. Μπερδεύομαι. Αντιδρώ μέτρια, μπροστά σε αυτή την ύπουλη επίθεση, το να φέρουν τα ενδιαφέροντά μου απέναντί μου και εγω να γουστάρω. Δε ξέρεις που πάνε αυτά, είναι επικινδυνα.
Ψιλοβαριέμαι. Η καθηγήτριά φιλοσοφίας μιλάει για τον χεμινγουέει και πίνει σαν και αυτόν. Σηκώνω τα φρύδια και σουφρώνω το στόμα επιβραβευτικά.
Κατερίνα αν σου δώσω 150 ευρό έρχεσαι σπίτι μου?
Το ξέρει πως κάνω πλάκα, το ξέρω και εγω, αλλα πάντα μπερδεύονται, και χαχανίζω σα μαλάκας απο μέσα μου εν αναμονή απαντήσεως.
Το συζητάμε λίγο, κάνω προσπάθειες για να σοκάρω, δε πετυχαίνουν, με έχουν μάθει καλά, μου τη βγαίνει απο τα αριστερά η κατερίνα, δε ξέρω τι να κάνω, το προσγειώνω με γέλια. Φλεγόμενο αλλα με γέλια.
Λέμε να την κάνουμε λίγο αργότερα, τι ώρα είναι, παναγία μου, τρείς.
Ε να την κάνουμε.
Συνοδεύω πέντε κοπέλες, που θέλουν να βγούν. Ο γκόμενος μιας συμφοιτήτριάς μου και απομεινάρι της καφρίλας του 70 και 80, των καλών κομματιών, και τόσο σουρεαλιστικός, κατι μου λέει στο αυτί για γκόμενες, καπετάνιους και νάυτες, μούτσους, και για το τι κοπέλες βγάζω έξω, και ξαφνικά νίωθω σα να είμαι σε ελληνικη ταινία και ιδρώνω. Γελάω.
Φεύγουμε, μετα απο συνηθισμένη διαδρομή σε κύκλους επι δεκα πέντε λεπτά μέχρι να βρεί η κατερίνα το αμάξι της. Έπρεπε να είχα φύγει με το άλλο αμάξι. Το βρίσκουμε, βγάλανε και κάτι φωτογραφίες στο δρόμο, έκανα προσποίηση για αποφυγή αλλα μου κάνανε τάκλιν και με βγάλανε μπροστά απο μια καρδιά που κάτι λέει. Νομίζω. Μπορέι και να ήτανε κάτι άλλο, εγω να κρατάω τη φάτσα μου απρόσιτη σκεφτόμουνα, σιγά μη θυμάμαι.
Στο αμάξι παίζει ροκ ειτίλα, αλλα πολυ rawk και πολύ 80τιλα. Πολύ. Έχω πιεί και μου ψιλοαρέσει αλλα δε το δείχνω.
Αυτές λένε να πάνε σε ενα στο γκάζι να χορέψουνε.
Εδω θα με αφήσετε, στριγγλιά τα λάστιχα, πόρτα κλείνει, και σκυλί γαβγίζει και τέτοια. Δεν εχει. Οταν ακούω χορό, τραβάω κόκκινη γραμμή, πατάω πόδι, γκρινιάζω, κάτι κάνω. Δε μπορώ. Αλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Με αφήνουν σπίτι μου, περιμένουν να ξεκλειδώσω, να μπώ και να ανέβω τις σκάλες και μετα ακούω το αμάξι να φεύγει και χαμογελώ. Είναι καλές κοπέλες, αλλα όχι και χορό.
Λέω να την πέσω στον καναπέ απόψε, να ακούσω και κάτι, μια χαρά. Καλά ήταν, αλλα όχι και χορός.
