Ενα χαμηλής ποιότητας σκάνερ χάους.

Ενάμιση μήνα πριν, νομίζω:

“Αλέξανδρε παίζει να μου συνδέσεις το λάπτοπ με το ίντερνετ? Πάω να κάνω καφέ.” είπε η καρολίνα, συμφοιτήτριά μου στο σπίτι της οποίας άραζα μετά απο εξεταστική και συζητούσα για τον ντάρθ βέιντερ με τον αδερφό της, αγνοώντας το γεγονός πως ζητώντας μου να το κάνω είχα και άμεση πρόσβαση στο λάπτοπ και κατ΄επέκταση δικάιωμα και υποχρέωση να το εντάξω στο χάος της επιθετικής πορνογραφίας και πρωτόγονης και παντοδύναμης βλακείας που καταπίνει τα πάντα, το ίντερνετ.

Ναι καρολίνα. Καρολίνα αναγκάζομαι να το κάνω γιατι ο μεσαίος αδερφός σας βιαζότανε να φύγει, κατι ήξερε. Αλλα καρολίνα θα το κάνω, γιατι είμαι καλό παιδι ρε γαμώτο, μέτριος ο καφές, ευχαριστώ.

Ενα μήνα παρακάτι πριν, κάπου τόσο:

“Άκουσα πως έβαλες για αρχική σελίδα το γιουτζίζ στο λάπτοπ της καρολίνας” μου λέει ο πολωνός γκόμενος της καρολίνας ο οποίος έκανε μια βόλτα απο ελλάδα, ανάμεσα στα μπάσα της μπάντας του μικρού αδερφού την οποία παρακολουθούνε οικογενειακώς και εγω έχω το ρόλο του ανθρωπολόγου που παρατηρεί και χασκογελάει σαν τον πρώτο εξερευνητή που είδε τον χορό των μαόρι, Τζάκσον Όσβαλντ Γουίντερτοπμπότομ, που όπως είπε στα απομνημονεύματά του “Ξύλινες Ψωλές, Μάνγκο και Σαρκοβόρα Κοάλα, Ηφαίστεια, Πέτρες και Λεμούριοι που Κλέβουν Κάλτσες, και άλλες ιστορίες απο ινδιάνες που πήδηξα στο όνομα της Αυτού Μεγαλειότητος”, μπλρρφγκ κοίτα τους μαλάκες πώς κάνουν χααχχχρμμμφμ, κοίτα κοίτα τις γλώσσες θεέ μου χαααχααχαχαααχχρφφγκκφφχ μαλάκα γιατί κάνουν έτσι χααχφχ τα μάτιααΑΑΧΑΧΧΧΑΑΑΑΑΧΧΡΡΓΓΦΗΓΚΑΑΑΑΑΑΚΦΧΧΑΑΧΓΚΡΛΑΑΑΧΧΓΚΜΠΦ

΄Ετσι είπε ο Γουέδερμπλαρτφάστ.

Στην πραγματικότητα είμαι προετοιμασμένος να φάω ξύλο απο εναν πολωνό που μου του ρίχνω χρόνια αλλα μου ρίχνει ενα κουτάκι μπύρας σε ύψος. Παραμένω μπλαζέ παρ΄όλα αυτά, κρατάω το σαπούνι στο ντούζ της κοινωνίας με δύναμη, γιατι αν το ρίξω τη γαμήσαμε μεγάλε.

“Πραγματικά μπράβο, και εγω το ίδιο θα έκανα.” και μου δίνει το χέρι, γίνεται ενα περίεργο εκεί με το είδος της χειραψίας, πάω για κάτι άλλο, βγαίνει ενα μεσαίο, λέω δε γαμιέται, γελάμε, αγκαλιαζόμαστε.

Μερικές μέρες μετά, έιμαι σε ένα πάρτυ σε ενα μπαλκόνι και μιλάω με τον ίδιο πολωνό για mdma και λέμε παπαριές για να μην ακούμε τις επιλογές της μουσικής της κατερίνας, μιας απο τις εκατό που γνώρισα τα τελευταία χρόνια, αυτό το όνομα πρέπει να σταματήσει πιστεύω, συμφοιτήτριας στης οποίας το πάρτυ συμμετέχω για αδιευκρίνιστους λόγους μαζί με την άλκιστιηειυηγάματο μια άλλη συμφοιτήτρια.

Η κατερίνα λοιπόν παίζει στο πάρτυ της επιλογές οι οποίες χουφτώνουν πρόστυχα τα κρυφά μέρη της δεκαετίας του ογδόντα και βάζουν και δάχτυλο ενίοτε και στην ελληνική σκηνή της ίδιας δεκαετίας, ολα αυτά χωρίς ντροπή και σεβασμό, με πολύ γκλίττερ και ταμπούρο και κάζιο που κλαίνε σόλα με κολάν.

Εαν μπορούσα θα εξαπέλυα μπαράζ βομβαρδισμών στις γραμμές των στρατευμάτων της τα οποία οδηγούσε ο Μπον τζόβι και το τοπ γκάν στη νίκη απο τον σκληρό μου τον οποίο έφερα για αυτό ακριβώς τον λόγο, αλλα δεν είχε μουσική μέσα και παρέμεινε μαλακός.

Το φαινόμενο της μετακινούμενης κβαντικής καταιγίδας παραλογισμού και γαμωτοχριστόμου παρατηρήθηκε σε πραγματικό χρόνο τριγύρω μου και σε άλλες περιπτώσεις κατα τη διάρκεια του πάρτυ.

Όπως:

• Τα ηχεία τα οποία κανόνισα να φέρουν, γιατι αλλιώς λάπτοπ και γιουτιούμπ και κατερίνα η χλωρίνη που είναι δίψασα, παρήγαγαν πέρα απο τη μουσική, τον εσωτερικό λευκό θόρυβο της ιδίας συσκευής, η οποία με τη δύναμη ασθματικού που βρέθηκε σε δωμάτιο οπου μόλις έσκασε το σύστημα πυρόσβεσης και αντί για νερό πέφτει κοκαίνη, ξεφυσάει στο μικρόφωνο ενα προγκρέσιβ μετασυνθέτικ ιντάστριαλ νόιζποπ.
• Και το ακούμε σε ένταση σχεδόν πάνω απο τα κομμάτια που παίζουν σε όλη την εξωπραγματική δύναμή του υπερπέραν το οποίο προσπαθεί μάλλον να επικοινωνήσει μαζί μας και εμείς καθόμαστε και πειράζουμε βύσματα και περπατάμε γύρω απο τα ηχεία με μια έκφραση έκπληκτης χαζομάρας.
• Η διάρκεια της συγκεκριμένης παρατήρησης του φαινομένου σταμάτησε λίγο πριν έρθει το τσούρμο αυτών που είναι να έρθουν και μέχρι τότε απλώς κατακρεουργείς χρόνο και ξαφνικά όλα καλά με τα ηχεία, τα ίδια χάλια με τη μουσική.
• Χορηγήθηκε πλάυλιστ προηγουμένων πάρτυ απο τον μήτσο, πολυτεχνίτη και σύγχρονο δραματουργό της ελληνικής χαζομάρας, ηχολήπτη και ρακοσυλλέκτη βρώμικων αστείων.
• Η μουσική βελτιώθηκε, αλλα απο ενα σημείο και μετά το ασυνείδητο μου ξαναθυμήθηκε το πάτερν και με ενημέρωσε πως απο δω και πέρα θα το θεωρώ βαρετό.
• Το φαινόμενο παρατηρήθηκε ξανά σε φάση που η άλκηστις δε πολυγουστάρει τα έμβια όντα και άρχισει να παράγει έντονα κύμματα επικείμενης υστερίας μπροστά στην ύπαρξη ενος σαλιγκαριού στη βεράντα. Επιχείρηση εντοπισμού, συλλογής και απομάκρυνσης τέθηκε άμεσα σε εφαρμογή γιατι ενας επικείμενος πονοκέφαλος μου έγλυφε το αυτί. Η επιχείρηση απέτυχε οταν το σαλιγκάρι κατέληξε οχι στη γλάστρα του αποκάτω οπου το στόχευα αλλα σε ενα πεζούλι στο οποίο έσκασε με τον ήχο απογοήτευσης.
• Το φαινόμενο κορυφώθηκε κατα τη μέση του πάρτυ.

Γνώριζα το είκοσι τοις εκατό όσων βρισκόταν εκεί πέρα αλλα ευτυχώς ενα τέταρτο της οικογένειας της καρολίνας βρισκόταν εκεί και είπαμε και καμια μαλακία.

Μιλάω σε μια κοπέλα για συναυλίες του μέριλυν μάνσον και παραδόξως γουστάρει.

Παρακολουθώ μια αντιστασιακή ομάδα της δεκαετίας του ογδόντα να χορεύει με τη μουσική.

Η κοπέλα μου προτείνει να κάνουμε μπαρότσαρκα, κάτι εξηγεί, αντιλαμβάνομαι πως εννοεί να φύγουμε απο εδώ και να πάμε απο μπάρ σε μπάρ στην περιοχή, ενθουσιάζομαι λίγο γιατι ακούγεται περίεργο, αργότερα θα αντιληφθώ πως παρεξήγησα και εννοούσε να πάμε μεσα στο πάρτυ, απο παρέα σε παρέα και να πούμε μαλακίες και να γνωρίσουμε άτομα, και σε αυτή τη φάση πραγματικά δε βλέπω κανέναν πρακτικό λόγο γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο.

Μιλάει για χορό, χτυπάει ύφαλο, το πέρνω λίγο δεξιά, οχι ποτέ, το τιμόνι στρίβει και το καταλήγω στα ρηχά με το δε χορεύω ποτέ, είναι απλώς κάτι που δέ κάνω, για διάφορους λόγους, κυρίως γιατι ξέρω ποσο γελείος θα φαίνομαι και επειδή αυτή η εικόνα ακουμπάει απαλά στο μαξιλάρι του κωμικοτραγικού, απλως δεν εμπλέκομαι με τέτοια βουντού και θρησκείες, εγω τη δουλειά μου κοιτάω κυρία μου, σας παρακαλώ.

Τούρτα, κεράκια, κάνω έκληση να μη τραγουδήσει κανείς αυτο το ρημαδιασμένο τραγούδι που φτιάχτηκε με τα ουρλιαχτά χιλίων νεογνών για μελάνι, με το πτώμα της άβολης κακοφωνίας για παρτιτούρα, νομίζω δε το τραγουδάνε, δε ξέρω, επικεντρώνομαι στο να κάνω ευχή μαζι με τη κατερίνα και την άλκηστι, γιατι έτσι πρέπει και έτσι δείχνει στις ταινίες και εγω τζάμπα εκλήσεις στην τύχη τις θεωρώ ευκαιρία εκμετάλλευσης.

Δέκα λεπτά αργότερα φέυγει ο μεγάλος αδερφός της οικογένειας της καρολίνας και έπρεπε να διακόψουμε την κουβέντα για αλκοολικούς νευρωτικούς σκηνοθέτες και για το πως ο σαδισμός και η κακοποίηση ηθοποιών έχει βγάλει και γαμω τις ταινίες. Περνάω απο το σαλόνι.

Κολλάει λίγο το βλέμμα μου, η παρατήρηση του φαινομένου είναι επιτέλους εφικτή σε ολόκληρη την κλίμακα του.

Η κοπέλα που μιλούσα μισή ώρα πιο πριν φιλιέται με ενα τύπο στη κουζίνα. Το φαινόμενο αγγίζει ζενίθ έντασης, παραγωγή ειρωνικών σωματιδίων, αντιδραστήρας αστείου σε ανεκτά επίπεδα.

Για κάποιο λόγο καθ΄όλη τη διάρκεια του πάρτυ αγκάλιασα πολυ κόσμο, κατι το οποίο βρήκα ιδιαιτέρως καθησυχαστικό οταν έπρεπε να φύγω για τον δίωρο ύπνο μου μέχρι να κάνω τα πράγματά μου και να φύγω για πάσχα.

Και τοτε σε χτυπαει.

Εκει που είσαι ξαπλωμένος, περιμένοντας να βαρεθείς αρκετά για να κάνεις βαλίτσα και να πας στο αεροδρόμιο, τυλιγμένος στο ρυπαρό μάλλινο πουλόβερ με το χαλασμένο φερμουάρ που φοράς ως τον προάγγελο της γηραιής ρόμπας μοντέλο δεύτερο δέρμα για σεβάσμιους κωλόγερους, και το αριστερο σου ματι, μισοκλειστο απο τις τσιμπλες και την βαρεμαρα, εχει εγκυβωτιστει με το μαξιλαρι και ειναι ενα ενιαιο κομματι του καναπε ο οποιος ειναι ενα ενιαίο κομμάτι του σαλονιού και ολα είναι σε μια ταυτόχρονη αποσύνθεση, με τα εμετικά κύμματα της τηλεόρασης να χαιδεύουν με σαλιαρίσματα ληγμένου ναρκωτικού αμερικάνικης επαρχίας τα έπιπλα, στα οποία πλέον είσαι μέρος.

Εκει που βλέπεις τον Αϊβαλιώτη να κατηγορεί την χρυσή αυγή για ναζισμό με ενα τεύχος του περιοδικού τους στα χέρια, την στιγμή που πριν πέντε λεπτά μιλούσε για το πως θα τους διώξει όλους συμπεριλαμβανομένων των αλβανών, και ο ευαγγελάτος κοιτάει με ενα ελαφρώς ανήσυχο βλέμμα χαμαιλέοντα, και σου ανεβαίνει ενα σαρκαστικό γέλιο σα μικρός εμετός,

εκεί σε χτυπάει.

Η άνετη απάθειά σου σε χτυπάει με την δύναμη έκρηξης άστρων που αργοπεθαίνουν ακούγοντας πινκ φλόιντ. Είσαι κομμάτι και μέρος την ίδια στιγμή, μακριά και μέσα, αντιδράς με κόπο μέσα σε ενα σύννεφο απο σκατά που πρέπει να μεταλλάξεις σε αστείο για να ανταπεξέλθεις σε καθημερινή βάση.

Η αλχημεία της λογικής στο χάος της πραγματικότητας ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου και διαπιστώνεις πως λειτουργούσε ως ενα σκάννερ χαμηλής συχνότητας, και σε έχει κουράσει τόσο πολύ να το συντηρείς.
Και του χρόνου.