Ενα μεγάλο μέρος της
ημέρας μου καταλαμβάνει ενα καλά
υπολογισμένο διάστημα ονειροπόλησης,
ενδιάμεσα παράλληλα και διαγωνίως
σφηνομένο στις υπόλοιπες δράσεις μου,
οι οποίες δεν υπερβάινουν συνήθως τις
απολύτως απαραίτητες για την επιβίωσή
μου.
Εν ολίγοις, εαν μου
πέσει ο αναπτήρας απο το γραφείο και
φοράω ακουστικά, θα σκύψω τόσο οσο μου
επιτρέπει το κουτσουρεμένο καλώδιο
άλλης ιστορίας, να προσέχατε. Εαν δε
φτάνω, απλώς δε θα σκύψω να τον σηκώσω
γιατι θα πρέπει να μπώ στη διαδικασία
να βγάλω τα ακουστικά και δε θα καπνίσω
μέχρι τη στιγμή που πρέπει να σηκωθώ
γιατί το βλέπω να γυρνάει σε προστάτη
κύριε μου, θα σας γράψω χάπια, και κομμένα
τα γλυφά.
Είναι μια ύπαρξη
αναζήτησης και περιπλάνησης, μια
πρωτόλεια εξερέυνηση των διαστάσεων
και του σύμπαντος, μια κατάσταση ζεν
και ερμητισμού, η επιστήμη του μέλλοντος
θέλω να πιστεύω γιατι το πτυχείο το
έχουμε άνετα.
Ο πατέρας μου απο την
άλλη απλώς με αποκαλεί τεμπελχανά και
συννενοούμαστε.
Σκεφτόμουνα λοιπόν
κάποια πράγματα, εκεί που έβλεπα λίγο
οικολογία στην τηλεόραση και διάβαζα
και λίγο ειδήσεις στον υπολογιστή και
ένιωθα παραγωγικός, πως ο νιλ αρμστρονγκ,
ο μπαζ ολντριν και ο τρίτος
που κανένας δε θυμάται γιατι ήταν ο
ρίνγκο στάρ του διαστήματος και
υπομονετικά καθόταν για μια ολόκληρη
μέρα μέσα στο μεταλλικό κουβούκλιό του
για εξημερωμένους διαστημοπιθήκους
που ήταν σε τροχιά γύρω απο το φεγγάρι
και με κατανόηση και αυταπάρνηση άκουγε
τον νίλ να υγραίνει όλες τις δυτικές με
δυο προτάσεις,
(μολις τον
γκουγκλαρα γιατι τρόμαξα με το γεγονός
πως ούτε εγω τον θυμάμαι, και ναι, το
γουικιπιντια δεν τον αναφέρει στην
πρώτη παράγραφο, αυτή την οποία ολοι
διαβάζουμε για το οτιδήποτε και μετά
το παίζουμε έξυπνοι, καημένε κόλλινς
ακόμα και το γουικιπίντια ρε μεγάλε σε
έθαψε.
Σχεδίασε το
σήμα στη στολή όμως, ήταν καλλιτεχνική
φυσιογνωμία ο κόλλινς.)
ολοι αυτοί
λοιπόν, οι τρείς οι αστρονάυτες, οι
πρώτοι άνθρωποι που πατήσανε στο φεγγάρι
(εκτός απο τον κόλλινς), οι πρώτοι άνθρωποι
που ένιωσαν μια νέα γη κάτω απο τα πόδια
τους (πέρα απο τον κόλλινς), οι πιονέροι
του διαστήματος (όχι ο κόλλινς, δεν ήταν
ο πρώτος που έκανε τροχια γύρω απο το
φεγγάρι), οι πρέσβεις της ανθρωπότης σε
περίπτωση που βρίσκαμε ναζί εκει πάνω
να κατασκευάζουν γιγάντια ρομπότ σε
αναμονή του τετάρτου ράιχ, αυτοί λοιπόν,
τι μουνί που
πρέπει να γάμησαν οταν κατέβηκαν κάτω.
Πραγματικά
το σκέφτομαι βλέποντας πλάνα που είναι
εκει πάνω στη λιμουζίνα και τους πετάνε
κομφετί και αμερικάνικες σημαίες παντού
και μπάντες και αετοί, μπάτσοι, πράκτορες
του εφ μπι άι, σωματοφύλακες, κιάλλα
κομφετί, σειρήνες, φωνές, της πουτάνας.
Τους βλέπω
και κατευθείαν σκέφτομαι,
πλάνο σε
μπάρ, νιλ αρμστρονγκ κάθεται,
πίνει ουίσκι
απο ασημένιο αεροστεγές σακουλάκι με
ενα καλαμάκι,
γκόμενα
ξαφνικά αράζει δίπλα του, απρόσιτη,
νιλ γυρνάει,
το καλαμάκι συνεχίζει να είναι στο στόμα
του,
ψιθυρίζει,
“Νιλ
Αρμστρονγκ, πάτησα στο φεγγάρι”
Ξαφνικά,
ανατινάζονται τα βαρέλια με την μπύρα,
σκάνε
σερπαντίνες και χερουβίμ,
η παρθένος
έρχεται σε οργασμό,
ο μπόνο γράφει
τραγούδι με τον νταλάρα,
και η γκόμενα
είναι πραγματικά έτοιμη να κάνει τα
πάντα, στα πάντα για αυτόν.
Εαν είναι
αμερικάνα. Υποθέτω.
Αλλα ναι,
πόσο μουνί πρέπει να γαμήσανε, μπράβο
ρε παιδιά, πραγματικά ε.
Και εκεί
ξαφνικά γυρνάει η ιστορία, και απο το
μουνί του ώλντριν και του νίλ και του
κόλλινς, εμφανίζεται η μορφή του Ουώλτ
Ντίσνεϋ σαν αγιογραφία του μπέικον και
με το δάχτυλο προτεταμένο να κυρήττει
την νέα τάξη πραγμάτων.
Φαντάζομαι
στο μέλλον, όταν η τεχνολογία αποψύξει
τον Ουώλτ και τον επαναφέρει στην σκληρή
πραγματικότητα του δυστοπιακού μέλλοντος,
κάτι θα σπάσει επιτέλους μέσα στον
εγκέφαλό του, κάτι θα χαθεί για πάντα,
και αυτή η υφέρπουσα σχιζοφρένεια και
παράνοιά του κατα την εποχή του μακάρθυ
που είχε βγάλει, θα αναπτυχθεί σε μια
ολάνθιστη τρελή δικτατορική φιγούρα
που σίγουρα θα αρπάξει την εξουσία με
τα λεφτά που θα έχει απο τα πνευματικά
δικαιώματα των πάντων μέχρι τότε, μόνο
απο τους τόκους ε, και θα ελέγχει τον
παγκόσμιο πληθυσμό με γιγάντια πάρκα
οπου ο κόσμος θα μένει αναγκαστικά, και
θα πρέπει να διασκεδάζει κάθε μέρα στα
ίδια τραινάκια, να τρώει τα ίδια χοτ
ντογκ, να ανέχεται τσογλάνια που φωνάζουν.
Οι πιο
δημιουργικοί απο τους έγκλειστους θα
μαζεύονταν κάθε χρόνο, στη μέρα των
γενεθλίων του μίκυ, απο φρουρούς ντυμένους
γκούφυ και πλούτο και ντόναλντ και θα
αναγκάζονταν να σχεδιάζουν άπειρα καρέ
απο καρτούν, γεμάτα με υποσυνείδητα
μηνύματα για τους ομοφυλόφιλους και
τους κομμουνισταί, στα μουντρούμια του
κεντρικού κάστρου του πάρκου.
Ίσως το μέλλον
να είναι η κόλαση. Ισως να γίνει, εαν
σηκωθεί ο Ουώλτ απο την κατάψυξη. Ισως
να πρέπει να προσέξουμε.
Ισως να έπρεπε
να καταψύξουμε και τον Νιλ Αρμστρονγκ
για να τον βγάλουμε ως την ύστατη ελπίδα
της ελευθερίας και της αμερικής στο
μέλλον, και πηδούσε τα πάντα, με αποτέλεσμα
κανένας να μην βλέπει καρτούν και ο
ντισνευ να ξεμείνει απο λεφτά και να
νικηθεί ο σάουρον.
Δε ξέρω.
Ισως τα λέω
αυτά γιατι χθες προχθες που έγραφα
μάθημα μου κλέψανε τον αναπτήρα στην
καφετέρια σε ανύποπτο χρόνο και ανησύχησα.
Νιλ άρμστρονγκ.
Καληνύχτα.
