Έσσερ

Ειμαι το καθυστερημενο μπασταρδο παιδι του ντοκτορ μανχαταν και του οζυμανδια.

Αντιλαμβανομαι και προσλαμβανω τα παντα, ανικανος να βγαλω νοημα και σχεδιο, κολυμπαω σε πληροφοριες οι οποιες με παρασερνουν σε εναν ωκεανο χαοτικων διαταξεων και ακολουθιων, με τιποτα απο ολα αυτα να εχει καταφερει να συνδεθει στο συνειδητο μου μυαλο με καποιου ειδους λογικη.

Αιωρουμαι στο απολυτο κενο μεταξυ πληρους φωτισης και αφηρημενης υπαρξης. Γνωριζω τα παντα αλλα δε ξερω τιποτα. Δεν προλαβαινω καν να κρινω, απλως ρουφαω σαν ενα κβαντικο μαγνητοφωνο με νοημοσυνη, ρουφαω και κραταω, αλλα δεν κρινω τιποτα, γιατι απλως ειναι τοσα πολλα.

Και απο αυτα που κραταω, συνηθως δε θυμαμαι τιποτα. Οι νευρωνες του εγκεφαλου μου ειναι απλως ενα τεραστιο σμηνος απο σοφούς βραδύποδες που κολυμπάνε σε εγκεφαλονωτιαίο υγρό, χωρίς αίσθηση χώρου και προσανατολισμού, προσπαθόντας να πιάσει ο ένας τον άλλον μπας και περάσουν καμία πληροφορία παραπέρα.

Και οταν αυτό συμβαίνει, συνήθως περνάει η λάθος πληροφορία. Μια χαρούμενη αντιύλη κυβερνάει τις σκέψεις μου ως αποτέλεσμα ολων αυτών, υιοθετώντας το χάος ως πλοηγό και απόγονο, έτοιμο να αναλάβει τα ηνία στις σκάλες των παλατιών του Έσσερ.

Και εγω απλώς παρακολουθώ, γιατι είναι τοσα πολλά.

Και τόσο όμορφα. Σαν να σε κλωτσήσανε στο διάστημα.

Ειμαι το καθυστερημενο μπασταρδο παιδι του ντοκτορ μανχαταν και του οζυμανδια.

Περπατάω ανέμελα ανάμεσα απο τρεμάμενα νετρόνια, που χάνονται μόλις γυρίσω να παρατηρήσω καλύτερα, ανάμεσα απο δυνητικές σκέψεις και συναισθήματα και αναμνήσεις ανθρώπων που ενώνονται στην τεράστια κυψέλλη του συλλογικού ασυνειδήτου, και βουίζει τόσο υπόκωφα, που με το ζόρι την αισθάνομαι.

Περπατάω σε πλασματικά κενά διαστάσεων και καταστάσεων που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί ή μπορεί να συμβούν. Είμαι ο ματάκιας του εαν και του ισως.

Και τίποτα δε βγάζει νόημα. Αλλα είναι δίκαιο το οτι δε βγάζει νόημα. Μοιάζει κατευναστικό, ειρηνικό.

Μέσα σε ολη την ζωώδη δύναμη του σύμπαντος, την καταστροφή και την αναγέννηση, τις γιγάντιες μάυρες τρύπες στο κέντρο των γαλαξιών που ουρλιάζουν και τις στοϊκές παγωμένες ερήμους πλανητών γύρω απο γαλάζια άστρα, τις παλλίροιες και τους κύκλους του φεγγαριού, την τυχαιότητα της συνειδητής ύπαρξης που κατοικεί σε εναν πλανήτη και ενυπάρχει στα πάντα, ενω ζεί αποκομένη απο αυτά, μέσα στην σκληρή αγάπη του φυσικού κύκλου, που αλλέθει και μασουλάει και φτύνει και γεννάει, καθισμένος σε αστρικά χαλιά στη μέση ενος τεράστιου κήπου, με δέντρα φτιαγμένα απο νεφελώματα και σουπερ νόβες για φρούτα, ουδέτερος και αυτάρκης.

Μέσα σε όλα αυτά, μοιάζει λογικό το χάος, βγάζει νόημα το απρόβλεπτο. Πως έτσι είναι γιατι έτσι θα έπρεπε να είναι ιδανικά.

Είμαι ο ήρεμος, λίγο βλαμμένος πρωτότοκος του ζεν και του Διονύσου.

Είμαι ο χαμένος γιός του της περσεφόνης και του πλούτωνα, ξέρω τι υπάρχει εκει έξω αλλα οι εποχές δεν έχουν αλλάξει ακόμα για να βγώ και να το δώ.

Είμαι ο γιόγκι της αποστασιοποίησης, η ελβετία της ύπαρξης, το μήλο που μένει μετέωρο ανάμεσα στο δέντρο και το έδαφος, η βλακεία μου είναι άπειρη και ανίκητη, το αστείο και βλακώδες είναι η μόνη αλήθεια, το μόνο που συνδέει και αποκαλύπτει το νόημα.

Το μόνο που έχει νόημα. Το υπερβατό χιούμορ που κατασκευάζει τη φωλιά απο αόρατους ιστούς χαζομάρας γύρω απο την ύπαρξη, το μπουκάλι χυμού που κουνάω για να ανακατευτεί ξεχνόντας πως έβγαλα το καπάκι, η απώλεια σωματικού ελέγχου μετά απο δεκαοχτώ ώρες ύπνου και η κούπα που γλύστρησε στο πάτωμα όσο έκανα καφέ, η σακούλα που σκίζεται και οι μπύρες που σπάνε, η λακούβα με νερό που τελικά ήταν πιο βαθιά απο όσο πίστευες, το γλίστρημα στην λάσπη του κήπου απο τον οποίος κάνεις παράκαμψη για πιο γρήγορα, το καλή κυριακή που είπες στον ψιλικατζή και μετα αναρωτιόσουνα ποιός μαλάκας λέει καλή κυριακή, το μήνυμα που έστειλες για να ξεκαθαρίσεις πως δεν είσαι γκέι σε μια κοπέλα που απλώς δε σε γούσταρε και νόμιζες πως παρεξήγησε, αυτό το παρδαλό σύννεφο αστείρευτης βλακείας και γαλαξιακού αστείου, πραγματικά στο τέλος είναι το μόνο που μοιάζει να χοροπηδάει χαρούμενο ανάμεσα στο πλήθος και προσφέρει γλειφιτζούρια με lsd, αυτόνομο και αόρατο.

Ελπίζω να βρίσκεται κάποιος απέναντι και να γελάει. Γιατι αλλιώς το αστείο αυτό θα αιωρείται στο διάστημα για πάντα, χωρίς απάντηση και κριτική.

Είμαι το αστείο που λέει κάποιος στον εαυτό του.